Γίνεται πολύς λόγος τελευταία για
στροφή στην εξωτερική πολιτική προς κάποια άλλη κατεύθυνση. Νομίζω ότι
χρειάζεται γιατί μέχρι σήμερα ήταν μονόπλευρη προς την ΕΕ. Κατ’
αρχάς αυτό δεν είναι ένα ζήτημα που είναι τελείως στην ευχέρεια μας. Εξαρτάται
περισσότερο από τι θα συναποφασίσουν οι παγκόσμιες υπερδυνάμεις. Νομίζω όμως ότι σε αρκετό βαθμό έχουμε και εμείς λόγο. Το ερώτημα θα πρέπει να είναι τι ζητάει
και τι δίνει η κάθε πλευρά.
Τα δύο
στρατόπεδα είναι από τη μία ΗΠΑ και ΕΕ/Γερμανία και από την άλλη Ρωσία και
Κίνα. Τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά αλλά αντίθετα πολύ σύνθετα. Δεν είναι
ακριβώς αντίπαλα στρατόπεδα. Είναι περισσότερο διαφορετικά μπλοκ που έχουν
εσωτερικές αντιπαραθέσεις και είναι αλληλένδετα μεταξύ τους. ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία και
Κίνα είναι ανεξάρτητες δυνάμεις που έχουν ανά δύο ξεχωριστές και διαφορετικές
σχέσεις. Απλά οι μεν βρίσκονται στην Δυτική πλευρά και οι δε στην Ανατολική
πλευρά. Οι ΗΠΑ είναι πιο κοντά με την ΕΕ και η Ρωσία με την Κίνα. Δεν υπάρχει
αντιπαλότητα αλλά πολυπλοκότητα σχέσεων και διατήρηση ισορροπιών.
Η κατεύθυνση
θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα εθνικής συμφωνίας του μεγαλύτερου τμήματος των
πολιτικών δυνάμεων. Μη ξεχνάμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 36% και μαζί με τους ΑΝΕΛ ίσα-ίσα ξεπερνάει το 40%. Απέναντι τους βρίσκεται η μεγάλη πλειοψηφία του 60%.
Οποιαδήποτε στροφή γίνει θα πρέπει να έχει την συμφωνία κομμάτων που αντιπροσωπεύουν τουλάχιστον τα
2/3 η 3/4 των ψηφοφόρων και εάν είναι δυνατό ακόμη περισσότερο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ
κάποια στιγμή θα φύγει και θα έρθουν άλλα κόμματα στην
εξουσία. Σε περίπτωση που δεν συμφωνούν με τη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ θα κάνουν πάλι στροφή. Ελαφρά να είναι δεν πειράζει. Όμως εάν έχουμε συνέχεια απότομες στροφές στο
τέλος θα ζαλιστούμε.
Β.Π.
