Η αντίληψη που επικρατεί στην
Ελλάδα για τους καθηγητές Πανεπιστημίου και η χρησιμοποίηση τους με τον
λανθασμένο τρόπο έχει κάνει μεγάλη ζημιά.
Θεωρούνται κάτι σαν φωτεινοί παντογνώστες που τα ξέρουν όλα. Είναι μια
εντύπωση τελείως αντίθετη από αυτή που επικρατεί στο εξωτερικό. Στις ΗΠΑ
εκλαμβάνονται ως λίγο ανώτεροι απο τους καθηγητές Γυμνασίου.
Κατ’ αρχάς να κάνουμε διάκριση
μεταξύ κατόχων διδακτορικού και καθηγητών Πανεπιστημίου. Οι καθηγητές έχουν
υποχρεωτικά διδακτορικό αλλά οι κάτοχοι διδακτορικού δεν είναι υποχρεωτικά
καθηγητές. Στις ΗΠΑ το πτυχίο για επαγγελματική (professional) καρριέρα είναι το Master. Το διδακτορικό είναι
πτυχίο για ακαδημαϊκή (academic)
καριέρα. Πάραυτα, είναι κάποιοι που αποκτούν διδακτορικό και στην συνέχεια
ακολουθούν επαγγελματική καριέρα. Αυτοί απλώς προχώρησαν ένα επίπεδο πάνω από
το Master χωρίς λόγο.
Το
διδακτορικό δίνει εξειδικευμένη γνώση σε ένα πολύ στενό αντικείμενο (specialists). Συχνά οι
κάτοχοι του στερούνται γενικών γνώσεων επειδή έχουν πολλές γνώσεις σε ένα
τομέα. Στις ΗΠΑ προτιμούνται σε θέσεις διοικητικές τόσο στο δημόσιο όσο και
στον ιδιωτικό τομέα όσοι έχουν ευρύτητα γνώσεων (generalists).
Πρέπει να εξετάζεται πάνω σε τι
ακριβώς θέμα έχει γίνει το διδακτορικό και τι σχέση που έχει με το αντικείμενο
που ο κάτοχος αναλαμβάνει. Κάποιος σαν τον Κωνσταντίνο Κατακουζηνό (τηλεοπτικός
χαρακτήρας) δεν σημαίνει ότι μπορεί να αναλάβει οποιαδήποτε υψηλή κρατική θέση
επειδή έχει διδακτορικό. Ένας με διδακτορικό στα Οικονομικά δεν είναι απαραίτητα
κατάλληλος για τα οικονομικά υπουργεία.
Εκτός από τις
σχετικές γνώσεις γνώσεις χρειάζονται και άλλες ικανότητες για να αναλάβει
κάποιος ψηλή κρατική διοικητική θέση. Ο ρόλος των καθηγητών πανεπιστημίων
μπορεί να είναι πολυ σημαντικός ως συμβουλευτικός στο αντικείμενο τους και έτσι
συνήθως χρησιμοποιούνται στο εξωτερικό.
Θ.Μ.
