Έχω ένα φίλο που είναι «μέσα στα
πράγματα» στη ΝΔ. Μου λέει εδώ και καιρό ότι το κόμμα είναι πολυδιασπασμένο. Από
τη μία είναι η διαχρονική διάσπαση των τάσεων που έχει αρκετά εξηγηθεί. Πρόσφατα
προέκυψε και η αντιπαράθεση σχετικά με τη μεγάλη συγκυβέρνσηση. Εδώ και χρόνια
επικρατεί μια άλλη διάσταση απόψεων που αφορά τη πορεία που ακολουθεί η χώρα. Υπάρχουν
δύο βασικές απόψεις. Η μία λέει ότι βαδίζουμε στο σωστό δρόμο και η άλλη ότι
βαδίζουμε σε λάθος δρόμο και ότι κάτι πρέπει να αλλάξει.
Μεγάλο μέρος πολιτικών και στελεχών της ΝΔ αντιδρά σε αυτή τη κατάσταση. Καταλαβαίνουν ότι δεν μπορεί να
συνεχιστεί. Δεν τους ονόμασα αντιμνημονιακούς εσκεμμένα γιατί δεν βλέπουν τον
εαυτό τους έτσι. Μερικοί τους ονομάζουν υπομνημονιακούς σε αντίθεση με τους
υπερμνημονιακούς. Δεν είναι ούτε αντιευρωπαϊστές. Είναι ΑΝΤΙ στον δρόμο που
ακολουθείται.
Καταλαβαίνουν ότι κάποιου τύπου Μνημόνιο
θα υπάρχει αλλά θεωρούν ότι πρέπει να είναι διαφορετικό. Ακόμη και τα Μνημόνια
αφήνουν αρκετή ελευθερία κινήσεων ως προς τις πολιτικές. Καθορίζουν απλώς κάποιους
στόχους αλλά όχι τους τρόπους που θα επιτευχθούν. Έτσι ακόμη με αυτά τα Μνημόνια
υπάρχουν πολλές διαφορετικές πολιτικές που μπορεί να ακολουθηθούν.
Ο Σαμαράς αρχικά εξέφραζε την άποψη ότι
είμαστε σε λάθος δρόμο. Στη πορεία έγινε η κωλοτούμπα. Όπως και ο Τσίπρας έκανε
περισσότερο εσωκομματική διαπραγμάτευση παρά με τους δανειστές. Προσπαθούσε να πείσει τους
αντιδρώντες ότι τελικά ο μόνος δρόμος είναι του ΓΑΠ και θα φανεί σε λίγο φως
στην άκρη του τούνελ. Άλλους τους έπεισε λίγο και άλλους καθόλου. Αυτά που
βγήκαν στη δημοσιότητα είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Σπάνια πολιτικοί της
ΝΔ παίρνουν θέση αντίθετη στη γραμμή του κόμματος. Όμως δεν είχαν πολλές επιλογές.
Εάν πήγαιναν κόντρα στη κομματική γραμμή θα διαγράφονταν και μετά τι;
Οι αντιδραστικοί Νεοδημοκράτες είναι
περισσότεροι από τους μισούς. Από τους τέσσερις υποψηφίους αρχηγούς, ο
Μητσοτάκης και ο Γεωργιάδης εξέφρασαν την άποψη ότι είμαστε σε σωστό δρόμο. Ο
Μεϊμαράκης και ο Τζιτζικώστας ήταν στη γραμμή της αλλαγής πλεύσης. Αυτό βέβαια
ήταν ασαφές και απροσδιόριστο. Δεν προσδιορίζουν ακριβώς τι πρέπει να αλλάξει.
Ίσως και να μην ξέρουν. Αισθάνονται όμως ότι δεν πάμε καλά και ότι κάτι πρέπει
να αλλάξει.
Η επικράτηση Μητσοτάκη και η τοποθέτηση
του Γεωργιάδη στη θέση αντιπροέδρου έχει πυροδοτήσει νέες κόντρες ανάμεσα σε
υπερμνημονιακούς και υπομνημονιακούς. Η νέα ηγεσία είναι όλοι υπερμνημονιακοί.
Οι υπομνημονιακοί είναι περισσότερο καραμανλικοί. Έτσι έχουμε διάσταση απόψεων
σε τρία θέματα: 1) μεγάλη συγκυβέρνηση 2) νεοφιλελευθερισμό 3) δρόμο που
ακολουθείται. Το κάθε θέμα διαιρεί τη ΝΔ
στα δύο. Οι ομάδες όμως δεν είναι έξι αλλά δύο. Αυτοί που είναι υπέρ της μεγάλης
συγκυβέρνησης, είναι αντίθετοι στο νεοφιλελευθερισμό και θεωρούν ότι πρέπει να
αλλάξει ο δρόμος που ακολουθείται. Έχουν πιο φιλική στάση προς τη μεσαία και λαϊκή
τάξη και χωρίς να είναι αντιμνημονιακοί αντιδρούν στη πολιτική που ασκήθηκε. Θεωρώ
ότι αργά η γρήγορα, οι δύο ομάδες θα πάρουν χωριστούς δρόμους.
Θωμάς
