Ουδείς πιο αχάριστος εκ του ευεργετηθέντος.
Το στρατόπεδο Μητσοτάκη έχει και έναν άλλο αχάριστο, πέρα από τον Άδωνι. Ο
Σαμαράς ποτέ δεν ξέχασε αυτούς που δεν τον εγκατέλειψαν στις δύσκολες στιγμές. Ξέχασε όμως τον μεγάλο ευεργέτη του, το Καραμανλή. Βέβαια ο Σαμαράς δεν ήταν
ένα τίποτα όπως ήταν ο Άδωνις πριν τον αναδείξει ο Καρατζαφέρης. Βρισκόταν όμως
στη πολιτική «έρημο» όπως και ο ίδιος το έχει ομολογήσει. Η Πολιτική Άνοιξη,
στις εθνικές εκλογές του 1993 αναδείχθηκε η τρίτη πολιτική δύναμη με ποσοστά
4,9% και στις ευρωεκλογές του 1994 πήρε ποσοστά 8,7%. Στις εκλογές του 1996
πήρε 2,94% και στις ευρωεκλογές του 1999 2,3%. Και τα δύο ήταν κάτω από το όριο
εκπροσώπησης. Στις εκλογές του 2000 και του 2004 δεν συμμετείχε. Ο Καραμανλής
του έδωσε το Υπουργείο Πολιτισμού για να τον επαναφέρει στη κεντρική πολιτική
σκηνή. Το σημαντικότερο είναι ότι ο Καραμανλής τον έβγαλε αρχηγό της ΝΔ.
Ο Σαμαράς κράτησε τον Καραμανλή σε
απόσταση όπως κράτησε σε απόσταση μεγάλο μέρος του κόμματος. Έκανε τη δική του
ομάδα από παλαιούς συνεργάτες και Κολεγιόπαιδα και όλους τους άλλους τους
αγνόησε. Ίσως δεν ήθελε να επωμισθεί αμαρτίες της κυβέρνησης Καραμανλή. Είναι
γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι στην χρεοκοπία μας έφερε η κυβέρνηση Καραμανλή. Γεγονός
αδιαμφισβήτητο είναι επίσης ότι το χρέος τον εκτόξευσαν οι κυβερνήσεις
Παπανδρέου. Ο βαθμός ευθύνης των κυβερνήσεων είναι ένα μεγάλο θέμα συζήτησης. Στη
περίπτωση της κυβέρνησης Καραμανλή, μπορεί να έφταιγε περισσότερο η παγκόσμια
κρίση που δεν προέβλεψαν, οι εξελίξεις που είχαν δρομολογηθεί από τη
προηγούμενη κυβέρνηση Σημίτη η κάτι άλλο. Πάντως, η κυβέρνηση Καραμανλή, μόνο
άμοιρη ευθυνών δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.
Νομίζω ότι ο Καραμανλής «έβαλε το
χεράκι» του για να φύγει ο Σαμαράς. Το έκανε κυρίως γιατί πίστευε ότι ήταν για
το καλό του κόμματος αλλά και γιατί ήταν δυσσαρεστημένος από όλη τη στάση
Σαμαρά. Επίσης ο Καραμανλής ήταν κάθετα αντίθετος με την υποψηφιότητα
Τζιτζικώστα. Δεν ήταν προσωπικοί λόγοι αλλά πίστευε πως θα δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα το γεγονός ότι ο
Τζιτζικώστας θα ήταν εκτός Βουλής για πολλά χρόνια.
Η βασική επιλογή των ΗΠΑ στο πρώτο
γύρο ήταν ο Τζιτζικώστας και η δεύτερη ο Μητσοτάκης. Όπως όλα έδειχναν ο
Τζιτζικώστας θα κατάφερνε με άνεση να βρεθεί στη δεύτερη θέση και να επικρατήσει
των υπολοίπων δύο, Μητσοτάκη και Γεωργιάδη. Δεν υπολόγισαν όμως το ξένο
δάκτυλο. Ξένος δάκτυλος δεν είναι οι ξένες χώρες αλλά δυνάμεις και κέντρα έξω
από το κόμμα της ΝΔ.
Είναι βέβαιο ότι ο Μητσοτάκης πέρασε
το Τζιτζικώστα με ψήφους από τη Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι. Βέβαιο
δεν είναι ποιοι κύκλοι από τα δύο κόμματα ανέτρεψαν το αποτέλεσμα. Μια πρόχειρη
ερμηνεία δείχνει εμπλοκή Γεννηματά και Θεοδωράκη. Μια πιο προσεκτική παρατήρηση
δείχνει κύκλους Σημίτη και τη Δράση. Ο Σημίτης είναι καθαρά φιλογερμανός και ο
επικεφαλής του φιλογερμανικού λόμπυ. Το Τζιτζικώστα δεν τον ήθελε γιατί δεν
έχει καμία σχέση με τη Γερμανία η τον ίδιο και γιατί τον θεωρούσε δεξιό.
Εάν δεν είχε γίνει αυτή η ανατροπή
στο πρώτο γύρο, είναι πολύ πιθανό σήμερα να είχαμε το Τζιτζικώστα αρχηγό της
ΝΔ. Αυτό βέβαια με τη προϋπόθεση ότι όσοι στήριξαν τελικά Μητσοτάκη, θα στήριζαν
Τζιτζικώστα. Σε αυτή τη περίπτωση, μπορεί να κέρδιζε με μεγαλύτερη διαφορά από
ότι ο Μητσοτάκης.
Νομίζω ότι στη ΝΔ κατάλαβαν ότι η
ανατροπή έγινε με ψήφους από άλλα κόμματα. Τους το γράψαμε πρώτα εμείς. Είχαν
δύο σημαντικά προβλήματα. Πρώτον, δεν μπορούσαν να το αποδείξουν. Ακόμη και να
το αποδείκνυαν δεν είχαν άλλη επιλογή από το να προχωρήσουν στο δεύτερο γύρο. Είχαν
και το επιβαρυντικό της προηγούμενης ακύρωσης. Τι θα έκαναν; Θα ακύρωναν την
εκλογική διαδικασία και θα ξανάρχιζαν από την αρχή; Θα έβαζαν την εκλογή κάποια
στιγμή στο μέλλον; Θα γινόντουσαν διεθνώς ρεζίλι. Θα γέλαγε μαζί τους όλη η
Υφήλιος.
Θεωρείτο εξάλλου βέβαιη η επικράτηση
Μεϊμαράκη και έτσι η εμπλοκή του ξένου δάχτυλου δεν θα είχε επί της ουσίας
αλλοίωση του αποτελέσματος. Έτσι αποφάσισαν να
προχωρήσουν στο δεύτερο γύρο. Ήρθαν έτσι όμως τα πράγματα και κέρδισε ο
Μητσοτάκης. Μέσα στο κόμμα ξέρουν καλά τι έγινε. Δημιουργεί προκαταβολικά ένα
σοβαρό πρόβλημα για την αρχηγία Μητσοτάκη. Δεν είναι μικρό πράγμα το ότι
εξελέγη με δάχτυλο Σημίτη και άλλων εξωκομματικών κέντρων.
Στο δεύτερο γύρο έγιναν πολλές
ανακατατάξεις και η διαδικασία ξεκίνησε από την αρχή. Ο Μητσοτάκης κατ’ αρχάς
μάζεψε ομοϊδεάτες του ακραίους φιλελεύθερους όπως ο Βαρβιτσιώτης. Μετά μάζεψε
όλους τους πικραμένους με τον Καραμανλή. Ο Σαμαράς είχε πίκρα γιατί τον
«έσπρωξε» από την καρέκλα του αρχηγού και ο Τζιτζικώστας επειδή ο Καραμανλής
ήταν αντίθετος με την υποψηφιότητα του και σίγουρα δεν την υποστήριξε. Ο Άδωνις
εκτός του ήταν λαγός του Μητσοτάκη, ήξερε ότι με Μεϊμαράκη θα «έπαιρνε πόδι» από
τη ΝΔ. Το ίδιο ήξερε και ο Παπαμιμίκος.
Ο Μεϊμαράκης έταξε μόνο στη Ντόρα. Ο
Μητσοτάκης έταξε σε όλους. Πολλοί από τα στρατόπεδα Σαμαρά, Τζιτζικώστα,
Γεωργιάδη πήγαν τελικά με το Μητσοτάκη. Οι ΗΠΑ ανάμεσα σε Μεϊμαράκη και
Μητσοτάκη επέλεξαν τον δεύτερο. Εξάλλου η αρχική τους επιλογή, ο Τζιτιζικώστας,
τα «βρήκε» με το Μητσοτάκη. Παρέμειναν στο στρατόπεδο Μητσοτάκη και οι γνωστοί
– άγνωστοι εξωκομματικοί κύκλοι που τον είχαν στηρίξει στο πρώτο γύρο.
Έτσι άλλαξε το σκηνικό. Νομίζω όμως
ότι πέρα από όλα αυτά, ο Μεϊμαράκης και ο Καραμανλής άφησαν τον Μητσοτάκη να
κερδίσει. Δεν τον υποστήριξαν βέβαια αλλά δεν έκαναν και μεγάλη προσπάθεια για
να κερδίσουν αυτοί. Αντίθετα η πλευρά Μητσοτάκη πολέμαγε λυσσαλέα μέχρι την
τελευταία στιγμή. Οι εξηγήσεις είναι δύο. Η μία είναι η υπερβολική
αυτοπεποίθηση. Ήταν τόσο σίγουροι για την επικράτηση που θεώρησαν ότι δεν
χρειάζεται να το παλέψουν ιδιαίτερα. Το πιθανότερο όμως είναι ότι άφησαν το
κόμμα στο Μητσοτάκη και ετοιμάζονται για κάτι καινούργιο. Κατάλαβαν ότι το
πλοίο βυθίζεται και θα πηδήξουν σε ένα άλλο πλοίο.
Θανάσης
