Μιλάω
με πολλούς ανθρώπους του αστικού χώρου για πολιτικά. Οι περισσότεροι ήταν ψηφοφόροι
των πρώην κομμάτων εξουσίας δηλαδή της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Λίγοι από αυτούς
εξακολουθούν να ψηφίζουν τα δύα αυτά κόμματα. Οι υπόλοιποι έχουν σκορπιστεί
και ψηφίζουν διάφορα κόμματα: ΣΥΡΙΖΑ, Ποτάμι, ΑΝΕΛ, Χρυσή Αυγή, ΚΚΕ και άλλα
εκτός Βουλής. Πολλοί έριξαν λευκό η δεν πήγαν
να ψηφίσουν.
Όλοι από αυτούς που ψήφισαν κάποιο κόμμα έχουν ένα χαρακτηριστικό. Δεν τους ικανοποιεί η επιλογή
τους. Αναγκάστηκαν να ψηφίσουν το κόμμα γιατί δεν ήθελαν να ρίξουν λευκό η να
μη συμμετέχουν στη ψηφοφορία. Θα ήθελαν κάτι άλλο που δεν υπάρχει. Καθένας το
προσδιορίζει με το δικό του τρόπο.
Βγαίνουν
δύο συμπεράσματα. Πρώτον, τα κόμματα είναι αποξενωμένα από την κοινωνία και δεν έχουν πιάσει τον παλμό της. Σκοπός των κομμάτων είναι η εκπροσώπηση των
πολιτών και όχι η εκπροσώπηση μιας ιδεολογίας. Η ιδεολογία είναι το μέσο και όχι ο σκοπός. Εκτός αυτού οι ιδεολογίες πρέπει να εξελίσσονται
και να προσαρμόζονται σύμφωνα με τις ανάγκες των πολιτών. Ακόμη και αυτά τα κόμματα που έχουν ξεφύγει από
τα στενά ιδεολογικά πλαίσια δεν ξέρουν τι πραγματικά θέλουν οι πολίτες.
Η
δημιουργία κόμματος είναι εύκολη υπόθεση αλλά το να γίνει ευρέως γνωστό και να
καθιερωθεί είναι κάτι πολύ δύσκολο. Παρόλο που τη περίοδο της κρίσης προέκυψαν πάρα πολλά νέα κόμματα δεν κατόρθωσαν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών ώστε να μπουν τουλάχιστον στη Βουλή. Έτσι το δεύτερο
συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι υπάρχει περιθώριο
για κάτι άλλο και ίσως για άλλα
δηλαδή περισσότερα του ενός καινούργια κόμματα.
Θοδωρής Λ
