Το καιρό της κρίσης ξεφυτρώνουν κόμματα κάθε μέρα. Δεν είναι κακό κάποιοι άνθρωποι να μαζευτούν και να κάνουν
μια συλλογική προσπάθεια δημιουργίας κόμματος. Το αντίθετο μάλιστα είναι και
ένας υγιής τρόπος αντίδρασης σε όσα περνάει η χώρα μας. Κακό είναι να επιμένουν
όταν η προσπάθεια τους δεν έχει ικανοποιητικό αποτέλεσμα και δυνατότητες
βελτίωσης. Φθάνουν σε ένα πολύ χαμηλό πλατώ και παραμένουν εκεί. Τι νόημα έχει
αυτό; Ποιόν βοηθάνε; Ούτε τον εαυτό τους ούτε τη χώρα.
Τότε γιατί επιμένουν; Μα γιατί
είναι αρχηγοί. Θυμίζει το παλιό ανέκδοτο. Όταν κάπου στην Ελλάδα φωνάξεις πρόεδρε
αμέσως γυρίζουν τουλάχιστον πέντε άτομα. Τώρα γυρίζουν δεκαπέντε γιατί οι άλλοι
δέκα είναι πρόεδροι νέων κομμάτων. Περιστοιχίζονται από διάφορες ψωνάρες που τους
έδωσαν ένα τίτλο και δεν θέλουν να τον αφήσουν με τίποτα. Μετά απορούμε γιατί οι
πολιτικοί μας δεν αφήνουν τις καρέκλες. Εδώ, δεν αφήνουν τη καρέκλα κάποιας
Γραμματείας ενός κόμματος 0,01%!
Τι λέει η κοινή λογική; Ότι τα
διάφορα μικρά κομματίδια θα πρέπει να προσπαθήσουν να ενωθούν και να
δημιουργήσουν ένα κόμμα που τουλάχιστον θα κατορθώσει να μπεί στη Βουλή.
Έναλλακτικά προσπαθούν να προσεταιριστούν σε ένα μεγάλο κόμμα. Εάν και αυτό δεν
είναι εφικτό τότε διαλύουν τα κόμματα τους και κάνουν καλό και στη χώρα και
στον εαυτό τους. Ο εγωϊσμός όμως είναι αντίθετος με τη λογική.
Έχω εμπλακεί σε μια οργανωτική
προσπάθεια ένωσης κομμάτων και προσωπικοτήτων στη κεντροδεξιά. Υπάρχει ένα
πρόβλημα διαφορετικών απόψεων αλλά είναι δευτερεύον. Το βασικό είναι ποιός θα
είναι ο αρχηγός. Όλοι θέλουν τους υπόλοιπους να έρθουν κάτω από αυτούς. Πως θα
δούμε ποτέ προκοπή σε αυτή τη χώρα με τέτοια νοοτροπία;
Κάποιοι πιο προβεβλημένοι δηλώνουν
σε κάθε παρουσία τους τη αναγκαιότητα εθνικής συνεννόησης. Κυρ δάσκαλε που δίδασκες!
Δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους δέκα άτομα ίδιας ιδεολογίας και να βγάλουν
μια άκρη! Πως θα γίνει συνεννόηση σε όλο το πολιτικό φάσμα που υπάρχουν σοβαρές
ιδεολογικές διαφορές;
M.X.
υπερφορολογημένος
