Θα
πρέπει να δούμε την Ευρωπαϊκή Ένωση σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, σα το πρώτο και το
σημαντικότερο στάδιο της προσπάθειας
δημιουργίας παγκόσμιας κυβέρνησης. Από την επιτυχία του πρώτου βήματος
θα εξαρτηθεί το όλο επιχείρημα. Τα γεγονότα των τελευταίων ετών προϊδεάζουν
γιατί τι θα είναι η παγκόσμια κυβέρνηση.
Παρακολουθούμε
ανήμποροι τη καταστροφή μας ελπίζοντας
στη αλλαγή διάθεσης της κ. Μέρκελ. Ολόκληρες χώρες (Ελλάδα, Ισπανία,
Πορτογαλία) και ζωές εκατομμυρίων
ανθρώπων βρίσκονται στο έλεος προσώπων όπως η κ. Μέρκελ και η κ. Λαγκάρντ τα οποία ουδέποτε εξέλεξαν
και δεν έχουν τη δυνατότητα να «μαυρίσουν» εκφράζοντας την δυσαρέσκεια τους.
Μπορούμε βέβαια να στείλουμε σπίτι τους αυτούς που έχουν συμπάθεια στις θέσεις
της κ. Μέρκελ.
Η κ.
Μέρκελ ενδιαφέρεται για τη ψήφο των Γερμανών. Μέσω του δημιουργήματος η
τερατουργήματος της ΕΕ, έχει απόλυτη
εξουσία σε λαούς που συστηματικά αγνοεί
προοθώντας τα συμφέροντα των ψηφοφόρων της. Φανταστείτε τι έχει να γίνει
με τη παγκόσμια κυβέρνηση. Ο έλεγχος που θα έχουμε στον αυτοπροσδιορισμό της
μοίρας μας μας θα είναι μηδαμινός. Η ζωή μας θα εξαρτάται από τις διαθέσεις
λίγων ανθρώπων (επικεφαλείς ΗΠΑ, ΕΕ, ΟΗΕ, ΔΝΤ, Παγκόσμιας Τράπεζας κλπ) που δεν
θα τους εκλέγουμε εμείς.
Η Ελλάδα
έχει εξαιρετική σημασία για την επιτυχία της προσπάθειας παγκόσμιας κυβέρνησης.
Εάν φύγει η Ελλάδα από την ΕΕ υπάρχει κίνδυνος να ακολουθήσουν η Ισπανία, η
Πορτογαλία και η Ιταλία. Εάν φύγει όλος ο Νότος τότε τελείωσε η Ευρωπαϊκή
Ένωση. Αυτό αποτελεί ένα πολύ δυνατό διαπραγματευτικό χαρτί. Οι κυβερνήσεις απο
το 2010 αποδείχθηκαν ανεπαρκείς.
Αντί με
κάθε τρόπο και κάθε μέσο να υπερασπίζονται τη παραμονή στην ευρωζώνη και την
ΕΕ, θα έπρεπε να κάνουν ακριβώς το αντίθετο δηλαδή να απειλούν με έξοδο.
Μεγάλες πολιτικές μορφές όπως ο Α. Παπανδρέου, με τον οποίο είμαι ιδεολογικά
αντίθετος, είχαν αυτή τη διαπραγματευτική ικανότητα. Όταν έλεγε έξω από το ΝΑΤΟ
και έξω από την ΕΕ δεν το εννοούσε. Απευθυνόταν στο λαϊκό αίσθημα αλλά
παράλληλα προειδοποιούσε προς τα έξω.
Και εάν
δε πετύχει το κόλπο της απειλής; Πεποίθηση μου είναι ότι δεν θα μας αφήσουν να
βγούμε και θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να μας κρατήσουν, όχι γιατί είμαστε
σημαντική χώρα αλλά επειδή έχουμε σημαντικό ρόλο στο σχέδιο της παγκόσμιας
κυβέρνησης. Αλλά ακόμη και να μη πετύχει, χειρότερα δεν γίνεται, μόνο καλύτερα.
Οι
βασικές εναλλακτικές στρατηγικές της Ελλάδας είναι τέσσερις : 1) Παθητική στάση και ελπίδα
ότι η κ. Μέρκελ και η κ. Λαγκάρντ θα αλλάξουν διάθεση 2) Πίεση προς ΕΕ, Γερμανία, ΔΝΤ με διάφορους
τρόπους για αλλαγή πολιτικής. Η καλύτερη πίεση είναι η απειλή εξόδου. Εάν μπορεί να γίνει συντονισμένα με άλλες
χώρες ακόμη καλύτερα. 3) Ενιαίο νόμισμα με χώρες του Νότου. 4) Επιστροφή στο
εθνικό νόμισμα.
Η
δεύτερη είναι η καλύτερη λύση, δηλαδή να παραμείνουμε στην ΕΕ αλλάζοντας τις
συνθήκες. Μετά ακολουθεί η τρίτη, το ενιαίο νόμισμα του Νότου. Η τέταρτη λύση
είναι προτιμότερη από τη πρώτη που είναι η χειρότερη από όλες. Βραχυχρόνια
ενδεχομένως να γίνουν τα πράγματα χειρότερα αλλά μακροχρόνια θα βρεθούμε σε
καλύτερο σημείο από αυτό που μας οδηγεί η παρούσα πολιτική. Διάφοροι επιτήδειοι
«παπαγάλοι» εστιάζουν εντέχνως στη βραχυχρόνια
αναστάτωση που θα επέλθει και αποσιωπούν το μακροχρόνιο αποτέλεσμα που
είναι και το πιο σημαντικό. Δεν λένε ψέματα αλλά λένε τη μισή αλήθεια.
Οι
κυβερνήσεις αποδείχθηκαν ανεπαρκείς. Ο ελληνικός λαός τι πρέπει να κάνει;
Πρέπει να δείξει ότι δεν φοβάται την έξοδο απο το ευρώ. Τότε μόνο θα μας
υπολογίσουν. Θεωρώ ότι η χειρότερη επιλογή είναι η στήριξη κομμάτων και
πολιτικών που είναι υπέρ της Ευρωπαϊκής πορείας άνευ όρων. Η απόλυτη,
αδιαπραγμάτευτη και αδιάλλακτη προσήλωση στο εθνικό νόμισμα, αν και προτιμότερη
της προηγούμενης, δεν είναι ιδανική επιλογή. Καλύτερη είναι μια ενδιάμεση θέση
δηλαδή άσκηση πιέσεων για αλλαγή συνθηκών και έξοδος σε περίπτωση αποτυχίας των
προσπαθειών. Θα ήθελα να δώ κεντρώα (με αριστερή η δεξιά απόκλιση) κόμματα να
διαμορφώνουν παρόμοιες θέσεις.
Θεόδωρος
Υπερχρεωμένος
