Υγιής και σάπιος καπιταλισμός

Γίνεται πολύς λόγος για την εξυγίανση του δημόσιου τομέα αλλά καθόλου για την εξυγίανση του ιδιωτικού τομέα.  Ο ιδιωτικός τομέας είναι απλά πιο παραγωγικός από το δημόσιο αλλά εξίσου σάπιος και μέρος του ίδιου σάπιου συστήματος.
Υπάρχουν πολλά είδη καπιταλισμού. Υπάρχει υγιής και σάπιος καπιταλισμός. Ο ελληνικός ιδιωτικός τομέας είναι σάπιος, περισσότερο δεν γίνεται.
Οι πλειοψηφία των μεγαλοεπιχειρηματιών είναι πράκτορες η μαφιόζοι. Οι πολυεθνικές (αλλά και κάποιες εγχώριες) είναι κρησφύγετα πρακτόρων.
Στα ανώτατα εταιρικά επίπεδα συναντάμε το μεγαλύτερο ποσοστό ψυχοπαθών, καθαρμάτων και λαμογιών. Ενδεικτικά αναφέρονται ορισμένα στοιχεία υγιούς και σάπιου καπιταλισμού:

Υγιής καπιταλισμός
Οι επιχειρήσεις μοιράζονται τα κέρδη τους με τους εργαζομένους.
Η συμμετοχή των εργαζομένων στην ιδιοκτησία είναι διαδεδομένη.
Οι εργαζόμενοι ανεβαίνουν με την αξία τους, τη προσπάθεια τους και τη εκτίμηση που κερδίζουν απο συναδέλφους, πελάτες, προμηθευτές.
Υπάρχουν μικρές εισοδηματικές διαφορές ανάμεσα στα διάφορα εταιρικά επίπεδα.
Οι επιχειρήσεις στηρίζονται στην ικανότητα τους (σωστή οργάνωση, καινοτομία, ικανοποίηση αναγκών, αναζήτηση ευκαιριών, αποφυγή απειλών κλπ).
Οι προμηθευτές του Δημοσίου κερδίζουν διαγωνισμούς βάσει κόστους και ποιότητας.
Το κράτος ασκεί έλεγχο στις επιχειρήσεις.
Οι επιχειρήσεις συναγωνίζονται προς όφελος του καταναλωτή.
Οι πολυεθνικές μεταφέρουν τεχνογνωσία και συντελούν στην ευημερία του κράτους που εγκαθίστανται.
Οι «ημέτεροι» παίρνουν δάνεια με ίδια κριτήρια όπως οι υπόλοιποι και πρέπει να τα ξεπληρώσουν.
Στο Χρηματιστήριο μπορούν όλοι να κερδίσουν με την απαραίτητη μελέτη και σωστές αποφάσεις.
Η επίτευξη κέρδους συνυπάρχει μαζί με άλλους κανόνες.
Τα κέρδη και ο πλούτος διαχέονται στην κοινωνία.
Ήπιοι κύκλοι ανάπτυξης και ύφεσης.

Σάπιος καπιταλισμός
Τα κέρδη των επιχειρήσεων οφείλονται στην εκμετάλλευση των εργαζομένων.
Η συμμετοχή των εργαζομένων στην ιδιοκτησία είναι ανύπαρκτη.
Οι εργαζόμενοι ανεβαίνουν με διασυνδέσεις,  δολοπλοκίες και «πατώντας επί πτωμάτων».
Υπάρχουν τεράστιες εισοδηματικές διαφορές ανάμεσα στα διάφορα εταιρικά επίπεδα.
Οι επιχειρήσεις στηρίζονται στη διαπλοκή και σε παράνομες και ανήθικες μεθόδους.
Οι προμηθευτές του Δημοσίου κερδίζουν διαγωνισμούς με μίζες και διαπλοκή.
Οι μεγαλοεπιχειρηματίες ελέγχουν τους πολιτικούς και το κράτος.
Οι επιχειρήσεις συνεργάζονται εις βάρος του καταναλωτή και του φορολογούμενου.
Οι πολυεθνικές είναι κρησφύγετα πρακτόρων και απομυζούν οικονομικά τα κράτη που εγκαθίστανται.
Οι «ημέτεροι» παίρνουν δάνεια με διαφορετικά κριτήρια από τους υπολοίπους και συχνά τους χαρίζονται.
Στο Χρηματιστήριο κερδίζουν λίγοι με εσωτερική πληροφόρηση, χειραγώγηση μετοχών και διάδοση παραπλανητικών πληροφοριών.
Η επίτευξη του κέρδους είναι ο μόνος κανόνας που υπάρχει.
Τα κέρδη συγκεντρώνονται όλο σε λιγότερα χέρια.
Οξείς κύκλοι ανάπτυξης και ύφεσης που συχνά δημιουργούνται  τεχνητά ώστε να πλουτίζουν λίγοι.
Το κράτος έχει μερική δυνατότητα επέμβασης στον ιδιωτικό τομέα. Το υπόλοιπο μέρος της προσπάθειας πρέπει να γίνει από την κοινωνία. 
Η κρίση είναι μια μεγάλη ευκαιρία να ξεριζωθεί μια για πάντα κάθε τι σάπιο που υπάρχει είτε στο πολιτικό σύστημα, είτε στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα.