ΤΕΧΝΙΚΕΣ

ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ
Παρακάτω είναι συλλογή άρθρων γύρω από θέμα στα οποία έχει γίνει και επεξεργασία.

Έχουμε και εμείς οι Έλληνες μια πρωτιά. Οι πολιτικοί μας είναι οι κορυφαίοι στο κόσμο σε κάτι. Σε τεχνικές εξαπάτησης. Είναι ασυναγώνιστοι, πραγματικοί μαέστροι. Κάποιες από τις τεχνικές που χρησιμοποιούν με παραδείγματα για να γίνουν κατανοητά:
Δημιουργία και συντήρηση προβλημάτων
Δημιουργούν διάφορα προβλήματα. Μετά προτείνουν λύσεις ούτως ώστε να τους ψηφίσουν για να λύσουν τα προβλήματα. Τις λύσεις αυτές τις εφαρμόζουν με εξαιρετικά αργούς ρυθμούς για να υφαρπάζουν τη ψήφο των πολιτών για δεκαετίες. Απορούμε γιατί δεν λύνονται τα προβλήματα. Δεν θέλουν να τα λύσουν γιατί τα προβλήματα είναι ο τρόπος να κερδίζουν ψήφους.
Παράδειγμα: Έχουν δημιουργήσει πολλά προβλήματα σε οικιστικά ζητήματα. Έδωσαν άδειες  και υποσχέσεις σε Οικοδομικούς Συνεταρισμούς και τις πήραν πίσω. Άφησαν να γίνουν νόμιμες αγοροπωλησίες σε ιδιωτικές εκτάσεις που στη συνέχεια τις ονόμασαν δημόσιες. Δεν επεκτείνουν τα σχέδια πόλεων ανάλογα με την αύξηση του πληθυσμού και ο κόσμος αναγκάζεται να κτίσει νόμιμα η παράνομα εκτός σχεδίου κλπ.
Αφού λοιπόν δημιούργησαν τα προβλήματα, έρχονται μετά να δώσουν λύση. Τις λύσεις βέβαια θα τις ολοκληρώσουν σε εκατό χρόνια ούτως ώστε να υφαρπάζουν τις ψήφους των πολιτών μέχρι τότε.
Τα προβλήματα δεν θα σταματήσουν ποτέ εάν δεν φύγει αυτό το άρρωστο πολιτικό σύστημα που δημιουργεί και συντηρεί προβλήματα εσκεμμένα. Η χώρα χρειάζεται άλλα πρόσωπα με άλλη νοοτροπία που θα στοχεύουν στην επίλυση και όχι στην δημιουργία και συντήρηση των προβλημάτων.
Άλλα λέω και άλλα κάνω
Παράδειγμα: Το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα είναι το «λεφτά υπάρχουν». Να κι’ άλλο ένα. Λέω ότι θέλω να αλλάξω το άρθρο 24 του Συντάγματος. Όχι μόνο δεν το αλλάζω αλλά ανακηρύσσω τεράστιες εκτάσεις γύρω από το Πάρνηθα σε Εθνικό Δρυμό. 
        Άλλο θέλω και άλλο λέω
Παράδειγμα: Θέλω να κρατήσω τη καρέκλα μου. Λέω ότι η χώρα χρειάζεται σταθερότητα ούτως ώστε να διατηρηθεί η κατάσταση ως έχει και να κρατήσω τη καρέκλα μου.
        Λέω μόνο τα μισά
Παράδειγμα: Λέω ότι όποιος συμμετέχει στην ΕΕ χάνει μέρος της εθνικής του κυριαρχίας. Ακόμη και οι Γερμανοί την έχουν χάσει. Δεν λέω όμως ότι οι Γερμανοί έχουν κυριαρχήσει στην ΕΕ και επομένως κάνουν ότι θέλουν. 
Να φαίνεται ότι κάτι πάει να γίνει
Παράδειγμα: Λέω ότι τώρα που έγινε επίτροπος Έλληνας στην ΕΕ κάτι θα γίνει με το θέμα της λαθρομετανάστευσης. Ο κόσμος περιμένει ότι κάτι θα αλλάξει, παρόλο που τελικά δεν θα γίνει τίποτα.

Οι τρεχαλατζήδες είναι αυτοί που «τρέχουν» προεκλογικά για τους βουλευτές. Το υπόλοιπο διάστημα, όταν το κόμμα τους βρίσκεται στην αντιπολίτευση, ξημεροβραδιάζονται στα βουλευτικά γραφεία. Όταν το κόμμα τους είναι στην εξουσία αποκτούν μεγάλες θέσεις στο Δημόσιο. Πιάνουν όλες τις θέσεις που βρίσκονται στο επίπεδο κάτω από τους Υπουργούς: Διευθυντές, Γενικοί Γραμματείς, σε Διοικητικά Συμβούλια κλπ. Αυτοί ουσιαστικά διοικούν την Ελλάδα.
Οι βουλευτές τους τοποθετούν σε μεγάλες θέσεις στο Δημόσιο ως ανταμοιβή για τον αγώνα που έδωσαν για να εκλεγούν. Τους πληρώνει όμως ο φορολογούμενος και όχι ο βουλευτής. Ο πολίτης ενδιαφέρεται σε κάθε θέση να είναι ο καλύτερος και όχι αυτός που «έτρεξε» περισσότερο για κάποιον βουλευτή.
Οι σοβαροί επαγγελματίες ασχολούνται με το επάγγελμα τους και δεν έχουν το χρόνο να ξημεροβραδιάζονται σε βουλευτικά γραφεία. Αυτοί που μπορούν να το κάνουν  είναι οι χειρότεροι σε κάθε επαγγελματικό χώρο. Αυτοί έχουν τις τύχες μας στα χέρια τους.  Κάτι τέτοιους έχουμε αντιπαραθέσει στη Τρόϊκα στο Υπουργείο Οικονομικών αντί να βάλουμε μια ομάδα κορυφαίων Ελλήνων οικονομολόγων.
Με το σύστημα των τρεχαλατζήδων είναι όλοι ευχαριστημένοι. Οι βουλευτές εκλέγονται και οι τρεχαλατζήδες βολεύονται. Πολλοί σημερινοί πολιτικοί ξεκίνησαν σαν τρεχαλατζήδες σε παλαιότερους πολιτικούς. Μόνο που η χώρα πάει κατά διαόλου γιατί κυβερνούν οι χειρότεροι. 

Τα δύο κόμματα εξουσίας ακολουθούσαν διαφορετικά συστήματα βολέματος. Το ΠΑΣΟΚ είχε προλεταριακό η μαζικό βόλεμα ενώ η ΝΔ αριστοκρατικό η εκλεκτικό. Το ΠΑΣΟΚ βόλευε τους πάντες. Αφού τακτοποιούσε όλους τους δικούς του, έπιανε μετά και από άλλα κόμματα. Δεν βόλευε μόνο στο Δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα. Έφευγαν πούλμαν από τις τοπικές για πρόσληψη σε διάφορους μεγάλους και μικρούς προμηθευτές του Δημοσίου. Βόλευε κόσμο και έτσι κέρδιζε ψήφους. Σε αντάλλαγμα έδινε δουλειές στους εργολάβους. Έτσι ήταν όλοι ευχαριστημένοι. Είχε εφεύρει το τέλειο σύστημα για λίγα χρόνια. Μόνο που το σύστημα αυτό δεν μπορούσε να κρατήσει για πάντα και ήταν ένας από τους λόγους που η χώρα έφθασε σε αυτά τα χάλια.
Οι Νεοδημοκράτες βόλευαν πολύ λίγους αλλά τους βόλευαν πολύ καλά. Οι βουλευτές βόλευαν τους φίλους τους, τους συγγενείς τους και τους τρεχαλατζήδες τους. Με τέσσερις-πέντε θέσεις τον καθένα. Λίγοι τα είχαν όλα και οι πολλοί τίποτα.  Όπως ακριβώς στα αριστοκρατικά πολιτεύματα. Έτρεχαν οι βλάκες οι οπαδοί τους για το κόμμα ελπίζοντας σε κάποια τακτοποίηση. Όμως οι πάνω δεν έδιναν ούτε του «αγγέλου τους νερό». Εάν τύχαινε κανένας δικός τους από τους κάτω να πεθαίνει από την πείνα, τον άφηναν να πεθάνει ενώ αυτοί απολάμβαναν το πλούτο που θεωρούσαν ότι τους άξιζε. Στη καλύτερη περίπτωση του πέταγαν κανένα ξεροκόματο.  Βόλευαν όμως αρκετούς Πασόκους για να ανταποδώσουν παλαιότερες η να απαιτήσουν μελλοντικές χάρες από τους πολιτκούς του ΠΑΣΟΚ.  

Το ελληνικό πολιτικό σκηνικό  μοιάζει με τοπίο στην ομίχλη. Όλα είναι θαμπά και σκοτεινά:
  • Τα κόμματα εκφράζουν ασαφείς, γενικές και αόριστες θέσεις επί διαφόρων θεμάτων. 
  • Βουλευτές και πολιτευτές  εκφράζουν ποικιλότητα και πολυπλοκότητα απόψεων αρκετά διαφορετικών από την επίσημη θέση των κομμάτων τους . 
  • Τα κόμματα όταν έρθουν στην εξουσία εφαρμόζουν διαφορετικές πολιτικές από αυτές που περιλαμβάνονται στα προγράμματα τους. 
  • Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθούν και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα που σκοπό έχουν να αποπροσανατολίσουν  και να μπερδέψουν τη κοινή γνώμη.
 Αυτό που χρειάζεται το πολιτικό σκηνικό είναι περισσότερο «φως». Για να γίνει αυτό πρέπει :
  •  Τα κόμματα να εκφράζουν σαφείς, αναλυτικές  λεπτομερείς και τεκμηριωμένες θέσεις επί όλων των ζητημάτων και οι θέσεις αυτές να είναι αναρτημένες στην επίσημη ιστοσελίδα ούτως ώστε καθένας να μπορεί να τις δει.
  • Βουλευτές  και πολιτευτές  να ενημερώνουν πρώτα για την επίσημη θέση του κόμματος τους και στη συνέχεια να αναπτύσσουν τις διαφορετικές ιδέες τους. 
  • Ο βασικός στόχος της επικοινωνίας να είναι η ενημέρωση και η αποσαφήνιση και όχι ο αποπροσανατολισμός και η σύγχυση
  • Όταν το κόμματα έρθουν στην εξουσία να εφαρμόζουν τις πολιτικές που περιλαμβάνονται στα προγράμματα τους.

Το κείμενο στηρίζεται σε απόψεις του Νόαμ Τσόμσκυ αλλά δεν έχει γραφτεί από τον ίδιο.
 Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ
Το θεμελιώδες στοιχείο τού κοινωνικού ελέγχου είναι η στρατηγική τής απόσπασης τής προσοχής που έγκειται στην εκτροπή τής προσοχής τού κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και τις αποφασισμένες από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ αλλαγές μέσω τής τεχνικής τού κατακλυσμού συνεχόμενων αντιπερισπασμών και ασήμαντων πληροφοριών. Η στρατηγική τής απόσπασης τής προσοχής είναι επίσης απαραίτητη για να μην επιτρέψει στο κοινό να ενδιαφερθεί για απαραίτητες γνώσεις στους τομείς τής επιστήμης, τής οικονομίας, τής ψυχολογίας, τής νευροβιολογίας και τής κυβερνητικής. «Διατηρήστε την προσοχή τού κοινού αποσπασμένη, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμάλωτη θεμάτων που δεν έχουν καμία σημασία. Διατηρήστε το κοινό απασχολημένο, τόσο πολύ ώστε να μην έχει καθόλου χρόνο για να σκεφτεί - πίσω στο αγρόκτημα, όπως τα υπόλοιπα ζώα» 
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΛΥΣΕΩΝ
Αυτή η μέθοδος καλείται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Δημιουργείται ένα πρόβλημα, μια προβλεφθείσα «κατάσταση» για να υπάρξει μια κάποια αντίδραση από τον κόσμο, με σκοπό αυτός ο ίδιος να ορίσει τα μέτρα που η εξουσία θέλει να τον κάνει να δεχτεί. Για παράδειγμα: Αφήνεται να ξεδιπλωθεί και να ενταθεί η αστική βία ή οργανώνονται αιματηρές επιθέσεις που αποσκοπούν στο να απαιτήσει ο κόσμος νόμους ασφαλείας και πολιτικές εις βάρος τής ελευθερίας. Ή ακόμα: Δημιουργούν μία οικονομική κρίση ώστε να γίνει αποδεκτή ως αναγκαίο κακό η υποχώρηση τών κοινωνικών δικαιωμάτων και η διάλυση τών δημόσιων υπηρεσιών.

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΔΙΑΚΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ
Για να γίνουν αποδεκτά τα διάφορα απαράδεκτα μέτρα, αρκεί η σταδιακή εφαρμογή τους, λίγο λίγο, επί συναπτά έτη. Κατά αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν τις δεκαετίες του ΄80 και ΄90 οι δραστικά νέες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός): ανύπαρκτο κράτος, ιδιωτικοποιήσεις, ανασφάλεια, ελαστικότητα, μαζική ανεργία, μισθοί που δεν εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα, τόσες αλλαγές που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση αν είχαν εφαρμοστεί μονομιάς.

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΜΟΝΗΣ
Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσουν ως «επώδυνη και αναγκαία», εξασφαλίζοντας τη συγκατάβαση του λαού τη δεδομένη χρονική στιγμή και εφαρμόζοντάς τη στο μέλλον. Είναι πιο εύκολο να γίνει αποδεκτή μια μελλοντική θυσία απ' ό,τι μία άμεση. Κατά πρώτον επειδή η προσπάθεια δεν καταβάλλεται άμεσα και κατά δεύτερον επειδή το κοινό, η μάζα, πάντα έχει την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «τα πράγματα θα φτιάξουν στο μέλλον» και ότι οι απαιτούμενες θυσίες θα αποφευχθούν. Αυτό δίνει περισσότερο χρόνο στο κοινό να συνηθίσει στην ιδέα των αλλαγών και να τις αποδεχτεί με παραίτηση όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου.

ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΑΝ ΑΥΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ. 
Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν λόγο, επιχειρήματα, προσωπικότητες και τόνο τής φωνής, όλα ιδιαίτερα παιδικά, πολλές φορές στα όρια τής αδυναμίας, σαν ο θεατής να ήταν μικρό παιδάκι ή διανοητικά καθυστερημένος. Όσο περισσότερο θέλουν να εξαπατήσουν το θεατή τόσο πιο πολύ υιοθετούν έναν παιδικό τόνο. Γιατί; «Αν κάποιος απευθύνεται σε ένα άτομο σαν αυτό να ήταν 12 χρονών ή και μικρότερο, αυτό λόγω τής υποβολής είναι πολύ πιθανό να τείνει σε μια απάντηση ή αντίδραση απογυμνωμένη από κάθε κριτική σκέψη, όπως αυτή ενός μικρού παιδιού» .

ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝAΙΣΘΗΜΑΤΟΣ, ΠΑΡΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ
Η χρήση του συναισθήματος είναι μια κλασική τεχνική προκειμένου να επιτευχθεί βραχυκύκλωμα στη λογική ανάλυση και στην κριτική σκέψη τών ατόμων. Από την άλλη, η χρήση τών συναισθημάτων ανοίγει την πόρτα για την πρόσβαση στο ασυνείδητο και την εμφύτευση ιδεών, επιθυμιών, φόβων, καταναγκασμών ή την προτροπή για ορισμένες συμπεριφορές.

Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ
Κάντε το κοινό να είναι ανήμπορο να κατανοήσει τις μεθόδους και τις τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο και τη σκλαβιά του. «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που δίνεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι η φτωχότερη και μετριότερη δυνατή, έτσι ώστε το χάσμα της άγνοιας μεταξύ τών κατώτερων και τών ανώτερων κοινωνικών τάξεων να είναι και να παραμένει αδύνατον να γεφυρωθεί» .

ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΜΕ ΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ
Προωθήστε στο κοινό την ιδέα ότι είναι της μόδας να είσαι ηλίθιος, χυδαίος και αμόρφωτος.

ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΕΝΟΧΗΣ
Κάντε τα άτομα να πιστέψουν ότι αυτά και μόνον αυτά είναι ένοχα για την κακοτυχία τους, εξαιτίας τής ανεπάρκειας τής νοημοσύνης τους, τών ικανοτήτων ή τών προσπαθειών τους. Έτσι, τα άτομα αντί να εξεγείρονται ενάντια στο οικονομικό σύστημα, υποτιμούν τους εαυτούς τους και νιώθουν ενοχές, κάτι που δημιουργεί μια γενικευμένη κατάσταση κατάθλιψης, τής οποίας απόρροια είναι η αναστολή τής δράσης. Και όπως γνωρίζουμε χωρίς δράση, δεν υπάρχει επανάσταση.
ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠ' ΟΤΙ ΑΥΤΑ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ.
Κατά τα τελευταία 50 χρόνια, η ταχεία πρόοδος τής επιστήμης έχει δημιουργήσει ένα αυξανόμενο κενό μεταξύ των γνώσεων τού κοινού και εκείνων που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι κυρίαρχες ελίτ. Χάρη στη βιολογία, στη νευροβιολογία και στην εφαρμοσμένη ψυχολογία, το σύστημα έχει επιτύχει μια εξελιγμένη κατανόηση των ανθρώπων, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Το σύστημα έχει καταφέρει να γνωρίζει καλύτερα τον «μέσο άνθρωπο» απ' ό,τι αυτός γνωρίζει τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις το σύστημα ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο και μεγάλη εξουσία πάνω στα άτομα, μεγαλύτερη από αυτήν που τα ίδια ασκούν στους εαυτούς τους.

Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)