Παρακάτω είναι συλλογή άρθρων
γύρω από θέμα στα οποία έχει γίνει και επεξεργασία.
Ελλάδα είναι :
- Τα βουνά, οι θάλασσες, οι
κάμποι
- Η ιστορία, ο πολιτισμός, η
κουλτούρα, η θρησκεία, η γλώσσα
- Η μουσική, ο χορός, η
κουζίνα
- Οι προηγούμενες και
οι επόμενες γενιές
- Ο άνθρωπος της διπλανής
πόρτας που εργάζεται σκληρά και τίμια για την επιβίωση της οικογένειας του
- Οι Έλληνες της διασποράς
που διαπρέπουν σε ξένες χώρες
- Το φιλότιμο, η λεβεντιά, η
φιλοξενία
- Ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο
Πυθαγόρας, ο Αριστοτέλης, ο Ιπποκράτης
- Ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο
Καζαντζάκης, ο Καβάφης
- Ο Παπανικολάου, ο
Καραθεοδωρή, ο Ωνάσης
- Ο Θεοδωράκης, ο Χατζηδάκης
- Η Μύκονος, η Σαντορίνη, η
Αστυπάλαια, η Ικαρία
και
άλλα πολλά..
Υπάρχει
και μια άλλη Ελλάδα, της τεμπελιάς, της λαμογιάς, της ιδιοτέλειας, της
αδιαφορίας, της διαφθοράς, της αναξιοκρατίας, του φαβοριτισμού κλπ. Τα στραβά
που υπάρχουν στη Ελλάδα υπάρχουν και σε άλλες σοβαρές χώρες. Όμως εκεί είναι η
εξαίρεση και εδώ ο κανόνας. Εδώ δεν υπάρχει μέτρο. Είναι όλα στην υπερβολή, στα
άκρα.
Έχουν
γραφτεί χιλιάδες πολυσέλιδα βιβλία παγκοσμίως για τους παράγοντες της
επιτυχίας. Έχουν γραφτεί και μερικά στην Ελλάδα. Αναλύονται διεξοδικά οι
διάφοροι τρόποι που οδηγούν στην επιτυχία. Μη τα διαβάζετε! Αυτά που
γράφουν μέσα είναι λάθος, δεν ισχύουν για την Ελλάδα. Το σωστό βιβλίο δεν έχει
γραφτεί ακόμη. Θα είχε λίγες σελίδες και ένα μόνο κεφάλαιο με τίτλο «Χρήση
κομματικών μηχανισμών για επιτυχία».
Οι
περισσότεροι Έλληνες που έχουν μικρή η μεγάλη επιτυχία, τόσο στον δημόσιο όσο
και στον ιδιωτικό τομέα, το πέτυχαν με σωστή χρήση κομματικών
μηχανισμών. Οι άλλοι έχουν ανέβει με λαμογιές, παλιανθρωπιές, απατεωνιές,
καραγκοζιλίκια, νεποτισμό, σεξ κλπ. Όσοι έχουν πετύχει το έχουν καταφέρει
με όλους τους άλλους τρόπους εκτός από την αξία και
την εργατικότητα τους.Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις.
Η κοινωνία της
Ελλάδας πρέπει να γυρίσει ανάποδα. Αυτοί που είναι στην κορυφή
έπρεπε να είναι στο πάτο. Εάν τους βάλεις σε ένα περίπτερο θα το κλείσουν σε
ένα μήνα. Εάν βάλεις ένα περιπτερά στη θέση τους θα κάνει καλύτερη δουλειά.
Μόνο ύφος, μούρη και σοβαροφάνεια έχουν. Στη πραγματικότητα είναι γελοίοι
και ανίκανοι. Για να πάει η Ελλάδα μπροστά πρέπει να δοθεί τέλος στην
αχρηστοκρατία. Να εξαφανιστούν όλοι οι ανίκανοι που έχουν αναρριχηθεί
επαγγελματικά, κοινωνικά, οικονομικά με με όλους τους λάθος τρόπους.
Δεν
βρίσκεται στο DNA των Ελλήνων η τεμπελιά.
Εάν συνέβαινε αυτό, οι Έλληνες θα εξακολουθούσαν να είναι τεμπέληδες στις χώρες
που μεταναστεύουν. Όμως εκεί το κοινωνικό σύστημα ευνοεί την εργατικότητα και
προσαρμόζονται ανάλογα. Αντίθετα στην Ελλάδα το τελευταίο πράγμα που έχει
σημασία στην οικονομική και επαγγελματική επιτυχία είναι η εργατικότητα. Οι
Έλληνες δεν δουλεύουν γιατί δεν έχουν κανένα λόγο να δουλεύουν.
Ας
ξεκινήσουμε από το Δημόσιο. Στα ανώτερα κλιμάκια (διευθυντές και γενικοί
γραμματείς υπουργείων) βρίσκονται αυτοί που αντί να δουλεύουν
ξημεροβραδιαζόντουσαν στα βουλευτικά γραφεία. Από τη στιγμή που θα μπει
κανείς στο Δημόσιο δεν παίζει κανένα ρόλο για την εξέλιξη του
το πόσο δουλεύει. Αντίθετα, οι λουφατζήδες και κοπανατζήδες έχουν
μεγαλύτερη ευκολία στο να κάνουν δεύτερη και τρίτη δουλειά και να
βελτιώνουν την οικονομική τους κατάσταση.
Η
επιχειρηματική επιτυχία σε ένα μεγάλο μέρος του ιδιωτικού τομέα εξαρτάται
από τις «δουλειές» που μπορεί να πάρει κάποια εταιρεία από το Δημόσιο. Για
πολλά χρόνια στρατιές στέλνονταν κατευθείαν από τοπικές η βουλευτικά
γραφεία σε μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες προμηθευτές του Δημοσίου. Ακόμη και οι
εταιρείες που δεν έχουν πελάτη το Δημόσιο, επιθυμούν να έχουν καλές σχέσεις με
το πολιτικό σύστημα για φορολογικούς η άλλους λόγους. Πέτυχαν μια καλή πρόσληψη
όσοι αντί να δουλεύουν περνούσαν την ώρα τους σε πολιτικά γραφεία.
Και
στον ιδιωτικό τομέα βασιλεύει το μέσον, πολιτικό η άλλο. Ίσως περισσότερο από
ότι στο Δημόσιο καθώς εκεί υπάρχει και το ΑΣΕΠ. Οι περισσότερες θέσεις
συμπληρώνονται απο γνωριμίες. Η εξέλιξη στον ιδιωτικό τομέα βασίζεται στην
προηγούμενη εργασιακή εμπειρία. Όσοι με μέσον απέκτησαν μια καλή εμπειρία
μπόρεσαν στη συνέχεια να εξελιχθούν. Αντίθετα άλλοι με ικανότητες αλλά χωρίς
μέσον δεν απέκτησαν την απαιτούμενη εργασιακή εμπειρία που θα αποτελούσε τη
βάση για την επαγγελματική εξέλιξη τους.
Δεν
έχει σημασία πόσο πολύ η καλά δουλεύει κανείς αλλά ποιόν ξέρει. Εάν ξέρει
κάποιον διευθυντή της εταιρείας η σημαντικό πολιτικό θα πάει μπροστά. Εάν δεν
ξέρει κανένα πρέπει να δουλεύει ικανοποιητικά για να μην απολυθεί. Αλλά
και αρκετά εάν δουλεύει πάλι μπορεί να απολυθεί καθώς πρώτοι στη λίστα για
απόλυση είναι όσοι δεν έχουν κάποια προστασία από επάνω.
Χρησιμοποιείται
ένα χαζό κόλπο που πιάνει. Τα περισσότερα ανώτερα στελέχη των εταιρειών
εφάρμοσαν αυτό το κόλπο για να εξελιχθούν. Είναι πολύ απλό. Κάποιος υπάλληλος
σκοτώνει την ώρα του όλη την ημέρα χωρίς όμως να γίνεται αντιληπτό. Οι
ευσυνείδητοι και εργατικοί υπάλληλοι μετά από 8-9 ώρες εργασίας είναι
κουρασμένοι και θέλουν να φύγουν για να ξεκουραστούν. Αυτός είναι
ξεκούραστος καθώς δεν δούλευε όλη την ημέρα. Μένει μέχρι αργά και δίνει καλή
εντύπωση στους προϊστάμενους. Ενώ κάθεται στη δουλειά 10-12 η και
παραπάνω ώρες στην πραγματικότητα δουλεύει 5-6 ώρες δηλαδή λιγότερο από τους
άλλους που δουλεύουν 8ωρο.
Καλά
μα είναι δυνατόν να πιάνει ένα τόσο παιδαριώδες τέχνασμα; Γιατί αυτό το κόλπο
δεν πετυχαίνει σε άλλες χώρες; Γιατί εκεί υπάρχει καλή οργάνωση και συστήματα
μέτρησης της αποδοτικότητας της εργασίας. Στην Ελλάδα ακόμη και σε ξένες
εταιρείες επικρατεί μεγάλη ανοργανωσιά και η δεν υπάρχουν τέτοια
συστήματα η δεν εφαρμόζονται αποτελεσματικά. Όταν σχεδόν όλοι οι υπάλληλοι
μιας ξένης εταιρείας είναι Έλληνες τότε επικρατεί ελληνική νοοτροπία.
Υπάρχουν
και αυτοί που ενώ φεύγουν στο 8ωρο δουλεύουν πολύ λιγότερο. Έτσι
εξηγείται ότι στατιστικά οι Έλληνες φαίνεται ότι δουλεύουν περισσότερο από τους
υπόλοιπους Ευρωπαίους. Αυτό αφορά τις ώρες που υποτίθεται ότι κάθονται στο
γραφείο. Δεν υπολογίζονται λούφα και κοπάνα.
Να
και άλλο ένα ! Αγοράζουν ακριβό κινητό, κοστούμι, παίρνουν το ανάλογο ύφος,
ανάβουν ένα πούρο και έτσι γίνονται άξιοι, σπουδαίοι και επιτυχημένοι. Εάν
κατορθώσουν να αγοράσουν και ένα καλό αυτοκίνητο δεν τους σταματάει τίποτα. Με
τέτοια καραγκιοζιλίκια προχωράνε επαγγελματικά οι Έλληνες στον ιδιωτικό τομέα.
Η εμφάνιση, η εντύπωση, οι γνωριμίες παίζουν ρόλο και σε σοβαρές χώρες.
Όμως σε πολύ μεγάλο βαθμό μετράει η ικανότητα και η εργατικότητα. Όλα τα άλλα
είναι απλά συμπληρωματικά. Εδώ στο Ελλαδιστάν, η ικανότητα και η εργατικότητα
είναι άνευ σημασίας και μετράνε όλα τα άλλα.
Για να πας μπροστά πρέπει να είσαι τεμπέλης. Με τόσα
στραβά δεν μπορούσαμε να μην οδηγηθούμε σε αυτή την εξαθλίωση. Το άσχημο είναι
ότι υποφέρουν όσοι δουλεύανε τίμια και σκληρά ενώ τα κάθε λογής λαμόγια και
τεμπέληδες είναι μια χαρά.
Οι Έλληνες πάντοτε τα
κατάφερναν σε πολύ δύσκολες συνθήκες όταν ήξεραν τον εχθρό. Αυτή τη στιγμή
βρίσκονται σε σύγχυση. Δεν έχουν καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει. Ποιος
φταίει; Η Μέρκελ, ο Σαρκοζί, ο Σόϊμπλε, ο Μπαρόζο, οι Ευρωπαίοι, οι
Αμερικάνοι, οι Κινέζοι, οι Διεθνιστές, ο καπιταλισμός, ο κρατισμός, οι
Τραπεζίτες, οι μετανάστες ; Οι Έλληνες θα ξεπεράσουν τη κρίση μόνο όταν
αντιληφθούν ποιος είναι ο «εχθρός». Ο «εχθρός» μπορεί να είναι δίπλα
μας. Εχθρός είναι όποιος:
- προσπαθεί να στηρίξει και
να συντηρήσει ένα σύστημα διαφθοράς και παρακμής
- προσπαθεί να πλουτίσει με
αθέμιτους τρόπους εις βάρος των υπολοίπων
- πληρώνεται χωρίς να
παρέχει ανάλογη εργασία
- λειτουργός βάζει το
προσωπικό συμφέρον πάνω από το καθήκον
Τα
«βαμπίρια» που «πίνουν το αίμα» των υπολοίπων δεν είναι φανταστικά όντα
αλλά υπάρχουν στη πραγματικότητα, βρίσκονται γύρω μας και «πίνουν το
αίμα» των υπολοίπων. Είναι τριών ειδών:
1)
Δημόσιοι υπάλληλοι/λειτουργοί που πληρώνονται περισσότερο από αυτό που
προσφέρουν. Οι χειρότεροι από όλους είναι όσοι παίρνουν «μίζες». Μαζί με
αυτούς είναι και οι προμηθευτές δημοσίου που δίνουν τις «μίζες» και
υπέρ-τιμολογούν τα δημόσια έργα. Μετά είναι οι περιπτώσεις των υπέρογκων
μισθών και των αργομισθιών. Οι τρεις αυτές κατηγορίες είναι μικρό
ποσοστό επί του συνόλου. Στη μεγαλύτερη κατηγορία περιλαμβάνονται
όσοι δουλεύουν λιγότερες ώρες από αυτές που πληρώνονται η έχουν ψηλό
μισθό για την εργασία που κάνουν.
2)
Διευθυντές και μέτοχοι επιχειρήσεων που πληρώνουν την εργασία χαμηλότερα από
την αξία της (ενώ έχουν τη δυνατότητα) και «πίνουν το αίμα» των
εργαζόμενων. Το να έχει μια επιχείρηση μεγάλα κέρδη επειδή το προϊόν της
έχει ζήτηση η επειδή έχει καλή οργάνωση δεν είναι κακό. Κακό όμως είναι
μέρος του κέρδους να προέρχεται από την εργασία που δεν πληρώνεται. Στη
σημερινή οικονομική κατάσταση, πολλές επιχειρήσεις δεν μπορούν να πληρώσουν
ικανοποιητικά τους υπαλλήλους τους λόγω οικονομικών δυσκολιών αλλά
αρκετές το χρησιμοποιούν σαν πρόφαση.
3)
Διευθυντές και μέτοχοι επιχειρήσεων που εφαρμόζουν μεθόδους ελέγχου τιμών
(καρτέλ κλπ) συνήθως σε εναρμονισμό με άλλες επιχειρήσεις και «πίνουν το αίμα»
των καταναλωτών. Η επιχείρηση μπορεί να ορίζει για τα προϊόντα/υπηρεσίες της
όσο ψηλές τιμές επιθυμεί καθώς ο καταναλωτής δεν είναι υποχρεωμένος να τα
αγοράσει και μπορεί προτιμήσει ανταγωνιστικά προϊόντα. Όταν όμως υπάρχει
συνεννόηση για τον έλεγχο των τιμών ο καταναλωτής δεν έχει εναλλακτική ως προς
τη τιμή. Στη κατηγορία αυτή ανήκουν και τα πιστωτικά ιδρύματα που
χρεώνουν ψηλά επιτόκια.
Τα
βαμπίρια δεν τα αντιμετωπίζεις με επιχειρήματα αλλά με «παλούκι» στη
καρδιά.
