Ο προϋπολογισμός του κράτους έχει δύο στήλες, τα έσοδα και τα
έξοδα. Οι βασικές κατηγορίες κρατικών δαπανών είναι: μισθοί, συντάξεις, μεταβιβαστικές
πληρωμές, επενδύσεις, τόκοι. Μεγάλο μέρος πηγαίνει στους τομείς παιδείας,
υγείας και άμυνας. Η φορολόγηση και οι εισφορές αποτελούν τις βασικές πηγές
εσόδων του κράτους. Πέρα από αυτά υπάρχουν και άλλες πηγές όπως πχ τελωνειακά έσοδα, ενοίκια, τόκοι, αποδόσεις κρατικής περιουσίας, πρόστιμα κλπ. Η φορολόγηση
έχει δύο παραμέτρους: 1) ποσοστό επί του εθνικού εισοδήματος 2) τρόπο
επιμερισμού των φόρων. Το πρώτο καθορίζει το ύψος των φόρων σε σχέση με το ΑΕΠ
ενώ το δεύτερο πόσο πληρώνει η κάθε κοινωνική η οικονομική ομάδα.
Όπως εξηγήσαμε, η συμβολή των ανώτερων οικονομικών
κατηγοριών θα είναι σημαντικά μεγαλύτερη ώστε να επιτυγχάνεται καλύτερη
κατανομή εισοδήματος. Θα ανέβει σαν ποσοστό
αλλά επειδή θα υπάρξει μακροχρόνια σημαντική μείωση των φόρων, σε απόλυτους
αριθμούς δεν θα είναι σημαντική η διαφορά και μπορεί να υπάρξει ακόμη και μείωση.
Βέβαια αυτά δεν θα γίνουν από τη μια μέρα στην άλλη αλλά σε βάθος κάποιου
χρόνου.
Όταν τα έσοδα είναι μεγαλύτερα από τα έξοδα, τότε έχουμε
πρωτογενές πλεόνασμα ενώ στην αντίθετη περίπτωση έχουμε πρωτογενές έλλειμμα. Για
να καλυφθεί το έλλειμμα το κράτος προσφεύγει στο δανεισμό και δημιουργείται το
χρέος που είναι ένα από τα βασικά προβλήματα της χώρας. Το έλλειμμα – πλεόνασμα
δημιουργείται από τη σχέση εσόδων – εξόδων. Για να μειωθεί το έλλειμμα πρέπει η
να αυξηθούν τα έσοδα η να μειωθούν τα έξοδα. Τα έσοδα αυξάνονται κυρίως από
φόρους και αυτή τη στιγμή υπάρχει υπερφορολόγηση. Θεωρούμε ότι υπάρχουν
περιθώρια μείωσης των εξόδων.
Συνολικά θα γίνει συνολική μείωση του κόστους του Δημοσίου που
θα επιφέρει τη μείωση της φορολογίας αλλά και του ελλείμματος. Ταυτόχρονα θα υπάρξει μεγάλο άλμα στην
αποτελεσματικότητα και θα προκύψουν χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας στο Δημόσιο και έμμεσα στον ιδιωτικό τομέα.
Όπως και οι νόμοι, έτσι και οι φορολόγηση είναι ένα αναγκαίο
κακό. Χρειαζόμαστε τουλάχιστον ασφάλεια, εθνική άμυνα, εκπαίδευση, υγεία, δικαιοσύνη, δρόμους,
σχολεία, πλατείες, πάρκα, αεροδρόμια, λιμάνια κλπ. Η θέση της
Νέας Αρχής είναι υπέρ της δωρεάν υγείας και παιδείας. Στη περίπτωση της υγείας
μπορούμε να δεχτούμε ένα συμβολικό τίμημα που θα αποτρέπει την κατάχρηση των
υπηρεσιών υγείας.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι και λειτουργοί, από τη κατώτατη
βαθμίδα μέχρι το Πρόεδρο της Δημοκρατίας πρέπει να υπηρετούν τον Ελληνικό λαό
και όχι να τον εξουσιάζουν και να το καταδυναστεύουν. Η εμπειρία της
μεταπολίτευσης είναι ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι πληρωνόντουσαν από τον
φορολογούμενο πολίτη και δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους. Επιπλέον συχνά τον
καταδυνάστευαν και τον εκμεταλλευόντουσαν. Η χώρα και η εξουσία ανήκει στους
πολίτες και αυτοί είναι τα αφεντικά. Οι πολίτες είναι τα αφεντικά όχι μόνο των
δημοσίων υπαλλήλων αλλά και του Προέδρου, του Πρωθυπουργού, των υπουργών και των
βουλευτών. Η επικρατούσα άποψη μέχρι σήμερα ήταν ότι όλοι αυτοί είναι τα
αφεντικά των πολιτών. Το σωστό είναι το ακριβώς αντίθετο και θα το αλλάξουμε.
Οι Ιάπωνες έκαναν κάτι πολύ έξυπνο πριν πάρα πολλά χρόνια.
Έψαξαν και βρήκαν ποια χώρα στο κόσμο είναι κορυφαία στο κάθε τομέα. Έφεραν
ειδικούς από όλες τις χώρες στην Ιαπωνία και υιοθέτησαν τα κορυφαία συστήματα
του κόσμου. Το ίδιο θα κάνουμε και εμείς. Θα υιοθετήσουμε τα κορυφαία συστήματα
του κόσμου αφού πρώτα τα προσαρμόσουμε στις ελληνικές συνθήκες.
Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα. Το μέγεθος δεν είναι
δικαιολογία για οικονομικά προβλήματα και χαμηλή κατάταξη σε διάφορα οικονομικά
μεγέθη. Υπάρχουν χώρες εξίσου μικρές η και μικρότερες που ακμάζουν οικονομικά. Το
Λουξεμβούργο έχει 0,5 εκ πληθυσμό, η Σιγκαπούρη 5,5 εκ, η Νορβηγία 5,2 εκ και η
Ελβετία 8,3 εκ. Εκτός από τα καλύτερα οικονομικά συστήματα στο κόσμο, θα εξετάσουμε
με ποιο τρόπο χώρες ανάλογες της Ελλάδας κατόρθωσαν να πετύχουν οικονομικά.
Επιπλέον θα δημιουργήσουμε διακομματικό Οικονομικό Συμβούλιο
υπό το Πρόεδρο της Δημοκρατίας που θα συμβάλλει στην κατάρτιση της οικονομικής
πολιτικής και Επιτροπές πολιτών που θα συμμετέχουν στην επίλυση διαφόρων προβλημάτων.
Τέλος θα εφαρμόσουμε συνεχή αμφίδρομο διάλογο με τους πολίτες.